Od strony technicznej wygląda to tak:
Pierwszy sektor dysku zawiera tzw MBR (kod szukający system do uruchomienia) i 4 tzw sloty na opis partycji (początek, koniec, typ, itd). Partycje znajdujące się w tych 4 slotach to tzw. partycje podstawowe i mają przypisane w Linuksach numery 1..4 (np sda1..sda4 dla pierwszego dysku fizycznego).
Jednym z TYPÓW partycji jest partycja rozszerzona. Jej zawartość interpretuje się jak nowy dysk - tj. jej pierwszy sektor zawiera (pusty) MBR i znowu 4 sloty. Standard mówi, że w partycji rozszerzonej użyć można tylko pierwsze 2 sloty - pierwszy na właściwą partycję (jest to tzw. partycja logiczna) a drugi na znowu partycję rozszerzoną zawierającą następne logiczne. Partycji rozszerzonych drugiego i wyższych poziomów system nie pokazuje - wyświetla tylko logiczne, zaczynając od 5 (zawsze, nawet jak nie ma partycji 3 i 4).
Czyli "graficznie" dysk z dwoma podstawowymi+dwoma logicznymi wygląda tak:
M = Master Boot Recod i tablica partycji
1,2,... - numery partycji widziane w Linuksie
M|(FAT32)111|(EXT2)222|(W95 Rozsz.)3333333333333333333
M|(EXT2)555|(W95 Rozsz.)XXXXXXX
M|(EXT2)66666666666
Zwróć uwagę, że:
* "cebulka" partycji rozszerzonych kończy się na tym samym sektorze.
* nie istnieje partycja 4 (są podstawowe 1..3 i logiczne 5..6)
* partycja rozszerzona XXXX (drugiego poziomu) nie ma przypisanego numeru w systemie
* partycja 3 to PARTYCJA PODSTAWOWA (bo jest w głównym MBRze)
typu PARTYCJA ROZSZERZONA. Coś co
potocznie nazywa się partycją rozszerzoną (w naszym "dysku" 5 i 6) poprawnie nazywa się PARTYCJĄ LOGICZNĄ.
* partycji 3 nie da się zamontować (bo nie ma na niej systemu plików), ale na upartego da się na niej uruchomić FDISK, bo logicznie to jest nowy dysk.